گل نیلوفر آبی

نیلوفر آبی (به پارسی میانه: نیلوپر) یا نیلوفر آبی مصری (به انگلیسی: Egyptian lotus) (نام علمی: Nymphaea)، نام یک سرده از تیرهٔ نیلوفرآبیان است. نام دیگر این گل سوسن آبی (به انگلیسی: Water Lily) است اما برخلاف نامش به تیره سوسن تعلق ندارد.

نام این گل در زبان پارسی پهلوی نیلوپر به معنای گلی با پرهای نیلی رنگ بوده‌است. با آمدن اعراب به ایران و تأثیر زبان عربی به پارسی، این نام معرب شده و به شکل کنونی نیلوفر درآمده است.

نیلوفرآبی در آئین هندو، نشان «زندگی و زایندگی» و طبق باورِ آئین بودایی، نشان «پاکی و تقدس» است.^[۱]

گروهی بر این باورند که دست‌ها و پاهای خدا مانند نیلوفر آبی است و چشمان او همانند گلبرگ‌های آن است و نگاه و نوازش خداوند به نرمی غنچه‌های نیلوفر آبی است.^[۱]

در ایران نیلوفر، نماد آناهیتا، الهه آب بوده‌است. در برخی روایت‌های اسطوره‌ای، میترا در میان گل نیلوفر زاده می‌شود.نیلوفر آبی به عنوان نماد تاب آوری ایران، نشانی از استقامت و پایداری در برابر چالش‌ها است. در ایران باستان، نیلوفر نماد خورشید، کمال، زیبایی، باروری و روشنگری بوده‌است. این گل، که ریشه در خاک و ساقه در آب دارد و رو به خورشید می‌روید، نمادی از نجابت، رشد معنوی و چرخهٔ تولد و رشد انسان است. ایرانیان باستان نیلوفر را مظهر تجدید حیات شمسی و همبسته با چهار آخشیج خاک، آب، آتش و باد می‌دانستند.^[۲]